Wachadłowiec Walkiria, właściwie Walkiria SSTO (Single Stage To Orbit) - TAV 37B (w na'vi: Shah-Tell) - transportowiec ze skrzydłami w układzie delta, służący głównie do transportu urządzeń, surowców (głównie unobtanium) i personelu między statkami klasy ISV, a kosmodromem Piekielne Wrota. Na pokład jest w stanie zabrać 60 żołnierzy w pełnym ekwipunku, 25 Kombinezonów PZM, 25 ton ładunku i/lub zaopatrzenie (łącznie ok. 70 ton ładunku)
Dwie Walkirie, przewożone przez ISV odpowiadają za wymianę towarową między orbitującym statkiem, a Pandorą. W drogę powrotną ISV zabiera zużyte wahadłowce z Pandory i wykorzystuje je jako zdalnie sterowane "kombajny" do zbierania antywodoru i deuteru z wyższych partii atmosfery Polifema, służących jako paliwo dla statku kosmicznego.
Podejście i start w atmosferze Pandory
Artystyczna wizja kokpitu wahadłowca
Walkirie rozpoczynają wejście w atmosferę planety, przez odczepienie się od ISV orbitującego na niskiej orbicie Delta-V. Wachadłowiec wchodzi w atmosferę z prędkością hipersoniczną, co powoduje rozgrzewanie się całej konstrukcji. Przed spaleniem chroni ją gruba warstwa z płytek ceramicznych, pochłaniająca większość ciepła. Na wysokości 10 tys. stóp włączane są turboodrzutowe silniki (wymagające do swego działania odpowiedniej ilości tlenu), które sprowadzają maszynę aż do kosmodromu w Piekielnych Wrotach. Gdy w polu widzenia znajdzie się kopalnia unobtanium, silniki przestawiane są pozycję VTOL, która spowalnia opadanie i zwiększa manewrowość. Maszyna przelatuje ponad ogrodzeniem bazy, robi zwrot o ok. 100 stopni i siada na płycie lądowiska.
Pierwsza faza lotu powrotnego wykonywana jest z silnikami w pozycji VTOL, jednak lekko pochylonymi do przodu. Wahadłowiec przyśpiesza do 130 węzłów, a silniki obracane są do pozycji horyzontalnej. Kiedy pojazd zbliża się do prędkości Mach 3, otwierane są wloty silników hipersonicznych, a transportowiec przechodzi w tryb scram-jet. Walkiria przy przeciążeniu 3G stale przyśpiesza, aż do osiągnięcia 7 Machów. Wtedy wyłączane są silniki turboodrzutowe, samolot kontynuuje lot na silniku fuzyjnym. Podczas powrotu na pokład ISV smuga wylotowa silników fuzyjnych jest tak silna, że w czasie bezchmurnych nocy w Piekielnych Wrotach można ją obserwować gołym okiem przez prawie cały lot orbitalny wahadłowca (pojazd znika jednak za horyzontem, zanim całkiem osiągnie prędkość orbitalną). Chociaż transportowiec osiąga orbitę w niecałe 10 minut, kolejne sześć godzin zajmuje manewrowanie i dokowanie na ISV.
Szczegóły techniczne
Walkiria eskortowana przez mniejsze jednostki.
Wahadłowce Walkiria są ok. cztery razy większe od ziemskich wahadłowców z końca XX wieku. Ponieważ Walkiria napędzana jest reaktorem fuzyjnym, posiada zdolność ekranowania pola elektromagnetycznego, a co za tym idzie świetnie sprawdza się w warunkach burz elektromagnetycznych ponad złożami unobtanium. Ładownie Walkirii mogą pomieścić żołnierzy, kombinezony PZM, amunicję i zaopatrzenie, plus specjalne ładunki, takie jak zaawansowana elektronika i elementy laboratoriów, które nie mogą być wytworzone na Pandorze. Wnętrze dolnej przestrzeni ładunkowej wygląda podobnie jak na ziemskich samolotach transportowych: na ścianach wiszą siatki do zabezpieczenia ładunków, a w podłogę wbudowane są rolki ułatwiające rozładunek towarów. W środkowej części kadłuba, w dwóch rzędach umieszczone są pręty mocujące dla kombinezonów PZM, a wzdłuż ścian, na całej długości ładowni znajdują się składane fotele dla pasażerów. Do wyładunku niewymiarowych towarów i pojazdów z tej sekcji maszyny, Walkiria została wyposażona w opuszczaną rampę ładunkową. Ponad dolną ładownią znajduje się górna przestrzeń towarowa, używana głównie do transportu unobtanium. Podczas rozładunku na ISV, do wyciągania wielkich kontenerów z surowcem, używane jest robotyczne ramię, które dzięki ruchomym wózkom jest w stanie poruszać się po całej długości ISV.
Mimo swej wielkości, masa Walkirii jest stosunkowo mała. Taki efekt osiągnięto przez wykorzystanie bardzo wytrzymałych, niemetalicznych surowców. W kluczowych miejscach konstrukcji wykorzystane są również karbonowe rurki, które zwiększenia stabilność i oszczędność paliwa. Dysze wylotowe silników są oddzielone od przestrzeni ładunkowej grubą warstwą ochronną, jednak mniej radioaktywne sekcje reaktora znajdują się bezpośredni ponad ładownią.